Een goed begin!

Ons laatste verslag is alweer ongeveer 4 weken geleden.
Tussendoor volgde er nog een mooie samenvatting van december in film.
De film van januari is in de maak, nog even geduld.
Ik geniet zelf erg van het terugkijken van al de filmpjes. We kunnen daarin goed zien, hoe de meiden zijn gegroeid, we meer en meer zijn gesetteld hier in de USA en hoe we genieten van ons zijn hier en het ondernemen van dingen.

Onze januari begon prachtig!
We hadden een heerlijk nieuwjaarsweekend en de 1e BBQ van 2018 is al een feit bij 28graden in de zon. Op zulke momenten vinden wij ons leven ook ontzettend zwaar... (NOT, haha)

Er is al gelogeerd, gespeeld, ik ben begonnen met WeightWatchers en vind dat een ontzettende leuke manier om met gezond eten bezig te zijn dmv de punten.

Arjen gaat dit weekend naar Las Vegas, met de Nederlandse mannen. Een droomtrip.. al hoor ik toch wel een hoop wenkbrauw-omhoog-trekkende ideeëen uit die mannengroep ;)
Toen wij dames vertrokken, ging het vooral over lekker eten, de highroller, dansen..
De mannen hebben toch andere interesses ;)
Het leukste wat ik hoorde was dat ze naar een groot bouwterrein willen en ze met een echte graafmachine zand heen en weer kunnen scheppen.
Whaha! Dat wil ik ook!
https://digthisvegas.com/ - ik geloof dat het deze pagina is. Hilarisch!
Het wordt vast voor hen een net zo'n onvergetelijk weekend als voor ons dames. Aan het gezelschap ligt het zeker niet.
We boffen met zo'n leuke groep Nederlanders hier.

Onvergetelijk is ook de afgelopen week hier voor ons. Een week vol nieuwe ervaringen en ontdekkingen.
Vorig weekend, hadden wij een lang weekend vrij. In verband met Maarten Luther King Jr Day.
Een nationale vrije dag.

We hebben hem goed ingevuld. Wandelen in Wildwood en daarna gourmetten.
Samen met Bonnie en Chris, Jacqueline en Marco en alle kinderen.

Helaas liet mijn rug het na de wandeling echt afweten en ging het vanaf toen naar kwaad tot erger.
Na het eten liep ik krom en scheef. Toen iedereen naar huis was, ben ik een warm bad gedoken, maar dat mocht niet helpen helaas.
Toen maar in bed, ook pijnlijk, maar ach.
Om 22.30 viel ik eindelijk in slaap. Heel fijn, want hoe ik ook lag, niks lag lekker.
Om 00.30 schrok ik wakker, waarschijnlijk heb ik geprobeerd te draaien in mijn slaap en was mijn rug het er niet mee eens.
In paniek probeerde ik omhoog te komen, maar de pijn was verlammend, ik wist mij geen raad.
Uiteindelijk 'viel' ik uit bed. En daar was ik; op handen en knieën, naast het bed. 
De pijn hield niet op. Arjen om een emmer gevraagd, want wat was ik naar en misselijk van de pijn. 
Zo heb ik een ruim een uur naast mijn bed getobd. 
Ik wilde heel graag naar de bank in de kamer. Ik dacht, die is steviger dan ons bed, als ik daar ben, lukt het vast.
Na een uur was ik helaas nog maar een goede meter opgeschoven. Ik kon niks. Elke beweging was onmogelijk. 
Het werd of van de pijn zwart voor mijn ogen, misselijk en naar etc.. 

Arjen besloot dat er toch wel even een dokter bij moest, maar dat ik niet op of om kon, was ook duidelijk.
Na eerst de zusterlijn van de verzekering te hebben gebeld, werd duidelijk dat de enige optie was 911 bellen.
Tja.. dat gingen we niet doen! Dat is toch te gek.
Toen geprobeerd om een concierge-dokter hier te krijgen. Een arts die aan huis komt. 
Maar toen die hun prijs noemden haakten we ook weer af. 
En toen zat niks anders op. 911 bellen.
Arjen was aan de telefoon gelukkig heel duidelijk in melden dat het echt enkel om een vervoersprobleem ging en géén levensbedreigende situatie.
En dus kwamen ze zonder sirenes. Heel fijn.

En wie er dan komen? Nou,  gewoon een ambulance en de brandweer.
De meiden waren ondertussen allemaal wakker en die waren stuk voor stuk erg onder de indruk van de twee brandweermannen.
Daarachteraan kwamen de ambulancebroeders. 
Gauw was duidelijk dat ik mee moest, toen was het alleen even bedenken hoe ze dat zouden doen.
Ik was eerder zelf een op deken gekropen die ik van het bed had afgetrokken. Om zo niet op de koude vloer te zitten.
Met deken en al werd ik  uiteindelijk op de brancard gezet en daarna uit huis gereden.
Toen kwamen bij de meiden (niet Vieve, die zwaaide lief en zei dat ik niet mocht rijden) dikke tranen. 
Tranen die niet lang bleven hoor gelukkig. Arjen bleef met de meiden thuis en ze waren snel weer kalm.

Ik kreeg in het ziekenhuis een pijnstillerscocktail - inclusief Valium. Ik vond dat laatste nogal wat. 
Al was ik er blij mee en hielp het na een uur zoveel dat ik mij weer redelijk kon verschuiven op het bed. 
Na nog wat gesprekken etc. mocht ik weer naar huis. Met twee dagen verplichte bedrust en daarna starten met oefeningen.
Helaas ben ik nu na 7 dagen nog niet helemaal op de been, wel op de goede weg.

De twee dagen bedrust, werden er 3. Afgelopen vrijdag had ik een follow-up bij de huisarts. 
Ik kreeg daar twee prikken voor de pijn. Die onwijs goed hielpen.
Vrijdagmiddag en zaterdag waren hele goede dagen. De prikken zijn helaas wel uitgewerkt, dat merk ik wel. Al ben ik toch mobiel genoeg in en om het huis.
Morgen een afspraak voor een controle röntgenfoto en later deze week start therapie. 

Terwijl ik dit typ is Arjen naar de kerk.
Bijbelkring-studie gegeven door Kirk Cameron (die moeten jullie maar eens googlen ;) )
Een kring voor alleen mannen en één van de vele dingen die ze bij Calvary ondernemen.
Voor het eerst dat we hier zoiets doen, ik ben erg benieuwd, hoe dat het gaat en is gegaan. 

Vieve start volgende week (is het dan februari?) op het eigen plekje.
We vonden een Montessori Pre-School.
http://montessorichildrensplace.com/ 
In Thousand Oaks, op de route naar school. Helemaal ideaal.
Dagen zijn van 8.30 tot 14.30 - twee dagen per week.
Eerlijk is eerlijk.. ik ben er aan toe dat ze gaat, Vieve ook.. maar ik vind het toch taai. 
We zijn al bijna anderhalf jaar elke dagen samen hier. Voor ons allebei vast wennen.
Bij de rondleiding afgelopen dinsdag genoot ze zichtbaar zei Arjen. Heerlijk! 
De website is niet erg uitgebreid, maar loop er zeker eens doorheen. Leuk om te zien/lezen.

Nog een paar weken en dan staat onze trip naar de Grand Canyon op het programma. Wat heb ik daar - en de rest - zin in :)
Nina kijkt er ook erg naar uit, zij heeft op school al het een en ander geleerd en gezien van de Grand Canyon. 

En over 6 weken vieren we Vieve haar 3e verjaardag. 
Ik speur al op internet en in de winkels naar kadootjes en taart. 
Als Vieve 3 wordt zijn we hier anderhalf jaar. 
Wat ook betekent dat Vieve dan net zolang in Nederland heeft gewoond als in Amerika.
Wat een gek idee! Het voelt zo vaak nog zo kortgeleden allemaal. 
Ons kleinste cookie! Gek, pittig, grappig, lief dotje! 

Tot snel weer iedereen, tijd dat ik weer ga liggen.

Groetjes en heel heel veel liefs van ons allemaal.